Met hoeken, licht en schaduw probeert Lindmann de ruimtelijkheid van zijn projecten in scène te brengen. Hij ziet de architectuur en niet alleen het beeld. "Ik probeer de principes van het gebouw, de aspecten van vorm en ruimte en de plannen van de architect te verstaan en uit te beelden.“ Lindman heeft een speciale relatie met het voorwerp dat voor hem ligt. Hij schijnt instinctief te weten hoe een foto gecomponeerd moet worden, zodat deze het karakter en de diepte van de architectuur weerspiegelt. Hij geeft gestalte aan adembenemende details, maar ook aan het verhaal van een locatie. Een gevoel dat doorklinkt in zijn fotografie. De geschiedenis speelt voor hem een elementaire rol. Niet alleen de geschiedenis van het project zelf, maar ook die van de fotografie als medium. "Ik laat mij inspireren door de nieuwsgierigheid en dorst naar kennis van de fotografische pioniers, de processen van de analoge fotografie, hun chemie en hun specifieke materialiteit.“ Dit weerspiegelt zich in de zintuiglijke beleving van zijn beelden. De digitalisering heeft zijn fascinatie niet verminderd, integendeel: hij waardeert analoge technologie vanwege de bewuste traagheid, de bedachtzaamheid en het bepalende karakter dat ermee verband houdt. Lindman probeert bijvoorbeeld steeds om het beeld met de camera te componeren, in de plaats van het in de studio te verschalen en bij te snijden.

De omliggende natuur is bepalend voor hem en zijn beelden. De natuur is bijna altijd een bondgenoot en zelden een vijand, de natuur is tegelijkertijd spektakel en achtergrond. "De natuur is voor een positieve kracht, die mij inspireert en mijn werk verrijkt.“ Lindman accepteert de invloed van de natuur en blijft altijd geduldig. "Ik vind het niet erg om lang op de juiste lucht en het perfecte wolkendek te moeten wachten.“ Hij verandert de scène ook niet met kunstlicht en extra spots, want voor hem vormt de natuurlijke belichting een inherent onderdeel van een bouwwerk en het binnenste ervan. Op zijn foto's staan zelden mensen, deels omwille van de lange belichtingstijd, deels omdat mensen veel sneller verouderen dan de ruimtes die hij portretteert. "Architectuur is meer tijdloos, zelfs wanneer de architectuur natuurlijk wordt gevormd bij bepaalde dingen, zoals de keuze van materialen en ontwerpen uit een bepaald tijdperk." Als een persoon op zijn foto's te zien is, speelt deze persoon een cruciale rol bij het vastleggen van het moment, bij het weergeven van de stemming. De mens blijft echter vaak wazig, als het knipperen met de ogen, om de tijdloosheid van het shot niet te doorbreken.

Italië, België, Griekenland. Beijing, Barcelona, New York City. De lijst met landen en steden die Lindman bezocht heeft is lang. Het bereik van zijn architectuur- en natuurfoto's is net zo uitgebreid en varieert van oude ruïnes tot grasformaties tot modernisme. Een magisch uitzicht op het water in Venetië door openingen tussen palazzi, grassen die composities vormen, zoals alleen de natuur dit kan. De omgang met onweerlegbare factoren zoals het weer speelt een belangrijke rol bij het maken van zijn foto's. Het onberekenbare is echter ook elementair voor zijn kunstwerken. Lindman heeft onder andere als passie de creatie van chemigrammen. Deze experimentele werken zijn in essentie foto's zonder camera. Ze tonen geen objecten en mensen, maar sporen van ontwikkelaar en fixeermiddelen creëren contouren, vormen en sferen die de beelden transformeren in iets wat op landschappen lijkt.

Lindman is gefascineerd door het ongecontroleerde proces van chemigramontwikkeling en het werk op dit moment. Net zoals de pioniers van de fotografie de fouten en de inherente transformerende kracht naar waarde wisten te schatten. De experimenten, vaak zelfs onbedoeld, hebben een uitgesproken esthetische kwaliteit die even gunstig was voor kunst als voor beeld. Åke E:son Lindman werkt vanuit dezelfde zienswijze. De chemigrammen worden gekenmerkt door een mix van subtiele kleuren. Warme tinten bruin combineren met zand en steen, maar glinsteren ook met een vleugje metaal en dennengroen. Het contrast tussen licht en donker staat steeds onmiddellijk op de voorgrond. Het creëert de spanning in de anders vreedzame beelden en wekt de verbeelding van de kijker op. In de donkere kamer probeert Lindman het ongewisse te vangen en op de foto's vast te leggen. Hij improviseert, volgt het voortdurend veranderende proces en beïnvloedt waar mogelijk - en wenselijk. "De ontwikkeling is fascinerend omdat elke seconde telt en het resultaat nooit hetzelfde is. Chemigrammen zijn de perfecte balans voor mijn architecturale werk, omdat de onvoorspelbaarheid een uniek contrast vormt met het streven naar perfectie in de architectuurfotografie.“

Zijn chemigrammen verwijzen naar een tijd vóór of na de beschaving. De afwezigheid van mensen en scherpe details weerspiegelen een gevoel van onthechting. Ze brengen de essentie van een uitzicht over, worden gevormd door schijnbare mist, licht en schaduw – en zijn daardoor opnieuw rechtstreeks verbonden met zijn architectonische werk.