Alleen een eenvoudige structuur structureert het uitzicht: een beetje als een raster, dat helpt om bepaalde ordes van grootte vast te leggen of het standpunt te definiëren. De functie is niet zichtbaar, enkel waarneembaar - wanneer de wind in de kamer waait.

De architectuur van het huis werd aangepast aan het veeleisende terrein: de steile helling werd beschouwd als een uitdaging en tegelijkertijd een kans. Het samenspel van het landschap en het huis is daardoor nog meer onlosmakelijk met elkaar verbonden dan sowieso bij alle bouwopdrachten het geval is. Omgeving en gebouw kunnen alleen met elkaar - niet onafhankelijk van elkaar zijn. En dat hoeft ook helemaal niet.

De aandacht van de architect was duidelijk gericht op de externe uitzichten die zich openstellen voor de kijker. Het spannende wisselspel tussen interieur en exterieur. De architectonische ruimte biedt de bewoners een hoogwaardige plek, die zijn echte kracht haalt uit het uitzicht, uit de omringende natuur. Het grote volume van het interieur is een direct antwoord op de eindeloze ruimte achter de schuifdeuren.